Σύσκεψη του ΠΑΜΕ στη Λιβαδειά

     

Ο Γ. Πέρρος

Σύσκεψη με εργαζόμενους από αρκετούς κλάδους πραγματοποίησε το ΠΑΜΕ στη Λιβαδειά.

Το άνοιγμα έγινε από τον Γιώργο Πελέκε, μέλος της Γραμματείας της Λιβαδειάς του ΠΑΜΕ, ενώ η κεντρική ομιλία έγινε από τον Γιώργο Πέρρο, μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ.

Ο Γ. Πέρρος παρουσίασε τα συμπεράσματα από τη συνεπή στάση των ταξικών δυνάμεων στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις για την προστασία του κοινωνικού συστήματος ασφάλισης και του εργατικού εισοδήματος από τις επιθέσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την υπονόμευσή τους, ουσιαστικά, από τις συμβιβασμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Παράλληλα εστίασε στα προβλήματα που πρέπει να λύσει το ταξικό κίνημα ώστε να γίνει πιο αποτελεσματικό, ώστε όχι μόνο να αντιμετωπίσει νικηφόρα την επερχόμενη επίθεση στα Εργασιακά, που ήδη άρχισε να εξαπολύει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να απαιτήσει -και να κερδίσει- αποκατάσταση των απωλειών της τελευταίας οκταετίας.

Στη συνέχεια μίλησαν εκπρόσωποι σωματείων της περιοχής και άλλοι συνδικαλιστές και αναπτύχθηκε ένας πλούσιος διάλογος.

Ο Γ. Πέρρος μεταξύ άλλων σημείωσε: «Από τους αγώνες που έγιναν το ταξικό εργατικό κίνημα βγαίνει πιο δυνατό, πιο ενισχυμένο. Η εργατική τάξη βλέπει στο ΠΑΜΕ ένα μεγάλο αποκούμπι και δεν πρέπει να το παραβλέψουμε αυτό. Από αυτό όμως προκύπτει ένα μεγάλο καθήκον. Να γίνουμε πιο ικανοί, πιο αποτελεσματικοί, ιδιαίτερα να μπορούμε να δουλεύουμε σε δύσκολες και σύνθετες συνθήκες. Να βρισκόμαστε καθημερινά πιο κοντά στις αγωνίες, τους προβληματισμούς, στους αγώνες των εργαζομένων. Δηλαδή αυτό που πρέπει να διαπερνάει σαν κόκκινη κλωστή τη δουλειά μας είναι σε κάθε χώρο δουλειάς να δημιουργείται ένας πυρήνας εργαζομένων που θα είναι μπροστά στη μάχη, θα ηγείται στο χώρο, που θα πολλαπλασιάζει δυνάμεις.

Παρά τις δυσκολίες και τις αδυναμίες μας, νέος κόσμος ήρθε σε επαφή με τα συνδικάτα, με την ταξική αντίληψη στο κίνημα, είχαμε κάποια μαζικοποίηση των συνδικάτων, δημιουργία επιτροπών σε χώρους δουλειάς. Σ’ αυτούς τους αγώνες ήρθαμε σε επαφή με χιλιάδες κόσμου. Είναι βασικό συμπέρασμα στη δουλειά μας το οργανωμένο και σχεδιασμένο πλατύ άνοιγμα και συζήτηση με τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα με εκείνους που έχουν και τις δικές τους διαφωνίες μαζί μας, αλλά αναγνωρίζουν όμως το ρόλο μας, τη στάση μας στις κινητοποιήσεις, τη στάση μας απέναντι στην εργοδοσία, στην αντιλαϊκή πολιτική.

Ένα ακόμα βασικό συμπέρασμα είναι η μεγάλη αξία της οργάνωσης της εργατικής τάξης σε κάθε χώρο δουλειάς. Η αξία των συλλογικών διαδικασιών σε κάθε τόπο δουλειάς, όπου εκεί ο εργαζόμενος θα συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο φίλος του και ποιος ο εχθρός του, εκεί θα πάρει ευθύνη, θα πει τη γνώμη του, θα αποφασίσει, θα συμμετάσχει στην οργάνωση της πάλης. Εκεί θα σπάει η εργοδοτική τρομοκρατία, εκεί θα παίρνει χαμπάρι ποιοι συνδικαλιστές είναι με τα συμφέροντα του και ποιοι με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. Γι’ αυτό όπου υπάρχει οργάνωση, συνδικάτο, Επιτροπή Αγώνα, η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι καλύτερη. Το κάθε σωματείο να έχει το δικό του σχέδιο, να γνωρίζει τον κλάδο, τις δυνάμεις του. Να έχει τη δική του περιφρούρηση, το δικό του μηχανισμό ενημέρωσης, προπαγάνδας Έχει μεγάλη σημασία στο να μπορούμε να βάζουμε σε κίνηση εργατόκοσμο. Να του δίνουμε ευθύνη. (...) 

Ο εφησυχασμός δεν έχει θέση σε μας. Με αίσθημα ευθύνης να απευθυνθούμε στην εργατική τάξη, σε συνδικάτα και συνδικαλιστές, ιδιαίτερα σε όσους αισθάνονται απογοητευμένοι, να ανοίξουμε συζήτηση μαζί τους για την αιτία των προβλημάτων που ζουν, ποια είναι η διέξοδος. 

Η ευθύνη του κάθε σωματείου είναι μεγάλη όχι μόνο να οργανώνει την πάλη στον κλάδο, αλλά το πώς θα συμβάλλει στον ενιαίο αγώνα, στην ενιαία επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Πώς θα μπολιάζει τους εργαζόμενους με αυτή την αντίληψη για να συνειδητοποιεί ο κλάδος, να οργανώνει μαζί με όλη την τάξη μας την πάλη όχι μόνο ενάντια σε έναν εργοδότη, αλλά ενάντια στο συλλογικό καπιταλιστή, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Βγήκε πλούσια πείρα από τη στάση των άλλων δυνάμεων σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες για την ανάγκη οι εργαζόμενοι να πετάξουν από πάνω τους αυτόν το βραχνά, να απαλλαγούν από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που αποτελεί βαρίδι στη δράση και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Από τους αγώνες έγινε ακόμα πιο καθαρό ότι είναι επιτακτική ανάγκη τα συνδικάτα να μπολιάσουν ακόμα περισσότερο την εργατική τάξη με τον προσανατολισμό της πάλης ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα και τις κυβερνήσεις τους, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη φωνή τους στους τόπους δουλειάς, τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Περισσότερα συνδικάτα να παλεύουν με τέτοιον προσανατολισμό. Τέτοιο κίνημα είναι το ΠΑΜΕ. Από εδώ προκύπτει το καθήκον να δυναμώσει και να διευρυνθεί με νέο αίμα, με καινούργιες δυνάμεις που θα του δώσουν νέα ώθηση για τη συνέχεια των αγώνων στην πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στην πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που γεννάει ανεργία, φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά.

Η συζήτηση για τη διέξοδο, την προοπτική που θέτει το ΠΑΜΕ, ότι η εξουσία των μονοπωλίων, η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν μπορεί να είναι το μέλλον της εργατικής τάξης και της νέας γενιάς, να ανοίξει καλύτερα σε κάθε τόπο εργασίας.

Αναδείχτηκαν αδύνατες πλευρές και προβλήματα στη λειτουργία των σωματείων. Για παράδειγμα μια απόφαση για την κινητοποίηση στον κλάδο δεν μπορεί να είναι τυπική διαδικασία, χωρίς το ΔΣ του σωματείου να συνεδριάσει, να γίνει ουσιαστική συζήτηση, να υπάρξει σχεδιασμός, χρέωση των μελών του, έλεγχος. Οι αδυναμίες να ξεπερνιούνται και όχι να τις επαναλαμβάνουμε. Τα σωματεία είναι μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και έτσι πρέπει να λειτουργούν. Για τα ζητήματα αυτά η ανησυχία μας να είναι καθημερινή. Θέλουμε σωματεία μαζικά, μαχητικά, δημοκρατικά, με ταξικό προσανατολισμό, που θα εντάσσουν στη δύναμή τους νέες δυνάμεις και ιδιαίτερα τη νεολαία. Να αποτελούν σχολειό διαπαιδαγώγησης, συσπείρωσης δυνάμεων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Το δυνάμωμα του προβληματισμού αποτελεί στοιχείο της διαφώτισης. Χρειάζεται να σκεφτόμαστε πώς θα έχουμε ζωντάνια στη δράση μας, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης.

Σ’ αυτούς τους αγώνες η αλληλεγγύη ήταν ένα στοιχείο που βοήθησε στη συμμετοχή. Αυτό δεν μπορεί να μη συνεχιστεί και να μη διαπεράσει όλα τα συνδικάτα, συνολικά την εργατική τάξη. Βοήθησε σημαντικά η αλληλεγγύη που εκφράστηκε από αρκετά συνδικάτα από την Ευρώπη και από ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμη, σημαντική ήταν η βοήθεια των Επιτροπών Αγώνα των Ελλήνων μεταναστών του εξωτερικού. 

Από τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις αυτοαπασχολούμενων, επιστημόνων, φτωχής αγροτιάς βγαίνει μια πείρα για την ανάγκη της ενίσχυσης της κοινωνικής συμμαχίας».