Γιατί οργανώνουν εκτεταμένη νοθεία στα συνδικάτα οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού;

Eurokinissi

Η μόνιμη επιτροπή με την ονομασία «Βήμα Διαλόγου», που συμφώνησαν ΓΣΕΕ και ΣΕΒ ήδη από το 2008 (φωτ. από τις τότε συναντήσεις τους), περιλαμβάνει όλο το αντεργατικό πλαίσιο του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου...

Τα παραδείγματα φαινομένων νοθείας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που πολλαπλασιάζονται:Στη Φθιώτιδα, το Νοέμβρη του 2016, η πλειοψηφία του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) το διέλυσε ώστε να αποφύγει πρόστιμο εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από το ΣΔΟΕ, για σωρεία παρατυπιών σε επιδοτούμενα σεμινάρια κατάρτισης που οργάνωνε η ίδια. Οταν δημιουργήθηκε το Εργατικό Κέντρο Λαμίας, με κάλεσμα σε όλα τα σωματεία να γίνουν μέλη του, οι ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ συγκρότησαν διασπαστικό Εργατικό Κέντρο με καινούριο ΑΦΜ («Εργατικό Κέντρο Περιφερειακής Ενότητας Φθιώτιδας»), κόντρα στο Εργατικό Κέντρο Λαμίας.
Η «Ενωση Υπαλλήλων Εμπορίου Τροφίμων και Σούπερ Μάρκετ Αθηνών» αποτελεί μηχανισμό εργοδοτικής παρέμβασης στο συνδικαλιστικό κίνημα, μέσω των διευθυντών των επιχειρήσεων, με πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και με τη στήριξη της ΔΑΚΕ, χωρίς καμία δράση και βέβαια χωρίς μαζικές διαδικασίες. Ουσιαστικά, αποτελεί εργαλείο παραγωγής αντιπροσώπων στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, στη ΓΣΕΕ, διαμορφώνοντας συσχετισμούς.
Το Εργατικό Κέντρο Πάτρας, ένα σωματείο πανελλαδικής εμβέλειας, με επικεφαλής τον εκπρόσωπο του Γραφείου Τύπου της ΓΣΕΕ, που είναι πρόεδρος ΑΕ ενοικίασης εργαζομένων, χωρίς μαζική δράση, με αφανείς διαδικασίες στις αρχαιρεσίες, επίσης ήταν μηχανισμός παραγωγής αντιπροσώπων, που ενίσχυε το όργιο νοθείας στο οποίο επιδιδόταν η προηγούμενη σάπια πλειοψηφία της διοίκησης, συγκροτώντας έναν ακόμη αντεργατικό μηχανισμό.

Από τις μεγάλες κινητοποιήσεις εργαζομένων και συνδικάτων ενάντια στις νοθείες των εργατοπατέρων στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας

Αλλο παράδειγμα είναι το Εργατικό Κέντρο Κατερίνης, όπου η απερχόμενη διοίκηση (πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ) κινητοποίησε τα ΜΑΤ για να πραγματοποιήσει νόθο «συνέδριο», αποκλείοντας τους νόμιμα εκλεγμένους αντιπροσώπους του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Πιερίας. Στο Εργατικό Κέντρο Τρικάλων, σωματείο της Καλαμπάκας εμφάνισε πολλαπλάσιους ψηφίσαντες από τους εργαζόμενους του χώρου.Θα μπορούσαν να αναφερθούν άπειρα παραδείγματα τέτοιων ενεργειών νοθείας για παραγωγή διοικήσεων και αντιπροσώπων στα συνέδρια των δευτεροβάθμιων οργανώσεων και της ΓΣΕΕ, από τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Επιδίωξη του συγκεκριμένου κειμένου είναι να «δώσουμε» τις βαθύτερες αιτίες αυτής της δράσης, ότι δηλαδή δεν πρόκειται για συγκυριακές ενέργειες.
Σκοπός τους είναι η ενίσχυση του ρόλου της ΓΣΕΕ ως μηχανισμού διαμόρφωσης ενός νέου συνδικαλιστικού «προτύπου», πιο στενά διασυνδεδεμένου με το αστικό κράτος και την εργοδοσία, και μάλιστα σε συνθήκες στήριξης των προσπαθειών καπιταλιστικής ανάκαμψης. Δηλαδή - επί της ουσίας - μηχανισμού αποτροπής ανάπτυξης της διεκδικητικής συνδικαλιστικής δράσης, αποτροπής της συμμετοχής των εργαζομένων στην πάλη, ο οποίος θα περνά ακόμα πιο αποτελεσματικά την πολιτική των επιχειρηματικών ομίλων στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Μια πρόσφατη εκδήλωση

Οι δυνάμεις που ευθύνονται για τις νοθείες και την επέμβαση της αστυνομίας στις διαδικασίες των συνδικάτων (φωτ. από το ΕΚ Κατερίνης), είναι οι δυνάμεις που στηρίζουν σε κάθε φάση τη στρατηγική του κεφαλαίου

Το «μέλλον της εργασίας» και ο «ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος» βρέθηκαν στο επίκεντρο εκδήλωσης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ στις 2 Οκτώβρη.Στο πλαίσιο της εκδήλωσης διοργανώθηκαν πάνελ με θέματα «Το μέλλον της εργασίας και ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος σε συνθήκες κρίσης» και «Συνδικάτα και πολιτικό σύστημα».
Η ΓΣΕΕ και τα επιτελεία της έδωσαν ένα ξερό δελτίο Τύπου, χωρίς ομιλίες κ.λπ.
Υπήρξε όμως ρεπορτάζ από το ΑΠΕ-ΜΠΕ, που αναπαράχθηκε και σύμφωνα με το οποίο:
Α. Στο πρώτο πάνελ τονίστηκε ότι «πρωταρχικός ρόλος των συνδικάτων στο μέλλον θα πρέπει να είναι νέοι τρόποι δράσης, κυρίως μέσα στους χώρους εργασίας, και να υπάρξει αναθεώρηση των σχέσεων με τα κόμματα».
Β. Στο δεύτερο πάνελ, «ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος ανέφερε ότι τα συνδικάτα θα υπάρχουν (...) και επισήμανε ότι πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε τα συνδικάτα να συνεννοούνται και να είναι πολιτικοποιημένα αλλά όχι κομματικοποιημένα. Εκανε λόγο για αυτόνομη στρατηγική που δεν θα ποδηγετείται από κανένα κόμμα».
Η διερεύνηση της σχέσης των συνδικάτων με το αστικό πολιτικό σύστημα δεν τίθεται για πρώτη φορά. Ο συνδυασμός της διερεύνησης αυτής της σχέσης με το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος παραπέμπει σε δρομολόγηση αλλαγής του ρόλου και του χαρακτήρα των συνδικάτων, εγκαταλείποντας οριστικά τη διεκδικητική πάλη. Τα περί «συνεννόησης» που αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα αφορούν ουσιαστικά τη «συνεννόηση» με την εργοδοσία, το κράτος, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου, και προφανώς υπονοεί την αντιμετώπιση της διαπάλης γραμμών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή την απομόνωση της ταξικής γραμμής, στο όνομα της «αποκομματικοποίησης».
Εξάλλου, η άποψη του προέδρου της ΓΣΕΕ «τα συνδικάτα να είναι πολιτικοποιημένα αλλά όχι κομματικοποιημένα», να έχουν «αυτόνομη στρατηγική που δεν θα ποδηγετείται από κανένα κόμμα», είναι το λιγότερο υποκριτική, αφού ο ίδιος είναι σημαίνον στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, όπως και τα άλλα στελέχη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκτός των άλλων, η άποψη που εκπροσωπούν οι συνδικαλιστές αυτών των πολιτικών δυνάμεων στην πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, εκφράζει ως κοινή στρατηγική τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Μόνο η ψήφιση των μνημονίων απ' όλα αυτά τα κόμματα αρκεί για του λόγου το αληθές.
Ποιο είναι λοιπόν το ταξικό ζήτημα που προωθούν στην πράξη, αλλά το παρουσιάζουν καμουφλαρισμένο με το «όχι κομματικοποιημένα συνδικάτα»; Οτι τραβούν τα συνδικάτα στην αστικοποίηση, τα τραβούν να γίνονται εξαρτήματα του κεφαλαίου, να υπηρετούν τη στρατηγική του.
Θέλουν επομένως τα συνδικάτα στεγανοποιημένα από την επίδραση της μόνης πολιτικής που πραγματικά υπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της πολιτικής του ΚΚΕ. Και κραυγάζουν το παμπάλαιο - από τη γέννηση του εργατικού κινήματος - αστικό σύνθημα «έξω τα κόμματα από τα συνδικάτα». Που σημαίνει: Εξω το ΚΚΕ. Αυτήν την πολιτικοποίηση θέλουν.

Πρόταση στρατηγικής για την καπιταλιστική ανάπτυξη

Θα αναφερθούμε σε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα προς επίρρωση των παραπάνω.
1. Το Ινστιτούτο Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ εκδίδει ετήσιες εκθέσεις - μελέτες με θέμα «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση». Σε όλες επιβεβαιώνει τη σταθερή προσήλωση της ΓΣΕΕ στην παραγωγή και προώθηση στρατηγικής ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Για παράδειγμα, στην έκθεση του 2017 γράφει: «Σκοπός της έκθεσης είναι να αναδείξει τη σημασία άσκησης οικονομικής πολιτικής η οποία θα χαρακτηρίζεται από αναπτυξιακό πραγματισμό. Επίσης, να καταθέσει στον δημόσιο διάλογο ιδέες και προτάσεις για την παραγωγική αναδόμηση της οικονομίας και τη δημιουργία ενός βιώσιμου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, το οποίο θα στηρίζει τη δημοσιονομική, τη μακροοικονομική και τη χρηματοπιστωτική συνοχή της οικονομίας και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας».
Τι λέει με απλά λόγια; Οτι σκοπός τους είναι να προβάλουν μια πολιτική ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, βιώσιμης, δηλαδή πολιτική για συνεχή αναπαραγωγή κερδών και κεφαλαίου διευρυμένα και συνεχώς, άποψη βεβαίως ουτοπική, αφού η ανάπτυξη και η κρίση είναι αναπόσπαστες από την καπιταλιστική οικονομία.
Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, η καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή το κυνήγι όλο και μεγαλύτερων και πιο ανταγωνιστικών κερδών, σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης των εργαζομένων. Η ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών είναι εμπόδιο στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών, στους στόχους της ανταγωνιστικότητας. Κατά συνέπεια, η περίφημη «συνοχή της ελληνικής κοινωνίας» σημαίνει απλά υποταγή των εργαζομένων στους στόχους του κεφαλαίου για κέρδη και αποδοχή των συνθηκών εκμετάλλευσής τους.
2. Στην επιστολή της για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) προς τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις (Δεκέμβρης 2017), η ΓΣΕΕ, εκφράζοντας συνοπτικά τη στρατηγική της για την καπιταλιστική ανάπτυξη, αναφέρει:
«Η ποιοτικά και ποσοτικά ανεπαρκής κλαδική διάρθρωση του παραγωγικού συστήματος (...) είχε, και συνεχίζει να έχει, αδυναμία συσσώρευσης κεφαλαίου σε κλάδους και δραστηριότητες που βελτιώνουν την παραγωγικότητα και διαμορφώνουν διατηρήσιμες συνθήκες υψηλής απασχόλησης και διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας».
Δηλαδή, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ «καίγεται» για τη συσσώρευση κεφαλαίου, την ανταγωνιστικότητα, και όχι για τη ζωή των εργαζομένων. Και συνεχίζει:
«Οι επιδόσεις και οι προοπτικές της οικονομίας πρέπει να στηρίζονται στον διττό ρόλο των ροών εισοδήματος. Οι ροές εισοδήματος στηρίζουν την αγοραστική δύναμη και την οικονομική δραστηριότητα, δηλαδή προσδιορίζουν τη λειτουργία του πραγματικού τομέα της οικονομίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (...)
Η σταθεροποίηση της οικονομίας και η βιώσιμη έξοδός της από την κρίση πρέπει να είναι ολιστική και να λαμβάνει υπόψη τις εξελίξεις τόσο στον πραγματικό όσο και στον χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας, αλλά και την κατάσταση της αγοράς εργασίας (...)
Η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη από μια νέα οικονομική και αναπτυξιακή κουλτούρα, η οποία θα έχει ως βάση τη διασύνδεση των δημοσιονομικών, των χρηματοπιστωτικών και των μακροοικονομικών επιδόσεων της οικονομίας με τα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά του μοντέλου ανάπτυξης, ειδικά με την παραγωγική ικανότητα και δυναμική της χώρας, καθώς και την απασχόληση και το ρυθμιστικό πλαίσιο της αγοράς εργασίας».
Επομένως, η ΓΣΕΕ δεν αρκείται μόνο σε γενικές κατευθύνσεις αλλά ασχολείται και με λεπτομέρειες, λες και θα ασκήσει η ίδια κυβερνητική πολιτική. Αποδεικνύει λοιπόν ότι η στρατηγική του κεφαλαίου απαιτεί συστράτευση «σε όλη τη γραμμή», ότι τα περιθώρια ευελιξίας είναι πάρα πολύ στενά. Ετσι, αναπαράγει θέσεις εργοδοτικών οργανώσεων, σοσιαλδημοκρατικών ιδρυμάτων, όπως του γνωστού «Levy», κ.λπ. Η αντίληψη ότι οι ανάγκες της εργατικής τάξης ικανοποιούνται μέσα από την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου, την οποία προβάλλει η ΓΣΕΕ, είναι η απογείωση του «κοινωνικού εταιρισμού», αφού στην ουσία οι διαφορές και οι όποιες αντιθέσεις ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο «εξαφανίζονται» ή αποκτούν πάρα πολύ μικρή σημασία. Σημαίνουν ουσιαστικά πλήρη άρνηση της ταξικής πάλης.
Ακόμα και αιτήματα όπως αύξηση του κατώτατου μισθού τα εντάσσει στο πλαίσιο του στόχου της ενίσχυσης της καπιταλιστικής οικονομίας, ως μέσο γι' αυτόν το σκοπό και μέσω της διαβούλευσης με την εργοδοσία, απεμπολώντας το μοναδικό αποτελεσματικό όπλο των εργατών, τη διεκδικητική πάλη.
Σχετικά με την ΕΓΣΣΕ, η δήλωση Παναγόπουλου ότι δεν «νομιμοποιεί» την κυβέρνηση να αποφασίζει, δεν αλλάζει την ουσία της συμμετοχής της ΓΣΕΕ στη διαδικασία διαβούλευσης που προβλέπει ο νόμος Βρούτση, ο οποίος έγινε νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου και προβλέπει μισθούς σύμφωνα με την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα, το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας (αύξηση του ΑΕΠ), το επίπεδο της ανεργίας και της απασχόλησης. Αυτό επιβεβαιώνει αποστέλλοντας στους εμπλεκόμενους την έκθεση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση. Αυτήν τη διαδικασία την έχουν αποφασίσει το 2008, με τη «Μόνιμη Επιτροπή διαλόγου με την ονομασία "Βήμα διαλόγου"», περιέχεται δε στην τότε ΕΓΣΣΕ.
Αλλωστε, και τα κριτήρια τα διαμορφώνουν η Τράπεζα της Ελλάδας, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, ο ΟΑΕΔ, το Ινστιτούτο Εργασίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, το Ινστιτούτο ΙΜΕ-ΓΣΕΒΕΕ, το ΙΟΒΕ, το Ινστιτούτο του ΣΕΤΕ, το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) και ο ΟΜΕΔ, όλοι οι οργανισμοί που διαμορφώνουν πολιτική υπέρ του κεφαλαίου.

Παλιά η συμφωνία με τους εργοδότες

Πώς συμφώνησαν να διαβουλεύονται για την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ του 2018;
1. Ο ΣΕΒ στην επιστολή «προς τους προέδρους των κοινωνικών εταίρων», των ΓΣΕΕ - ΓΣΕΒΕΕ - ΕΣΕΕ - ΣΕΤΕ, με θέμα «Προτεινόμενα αντικείμενα προς συζήτηση ενόψει της νέας ΕΓΣΣΕ 2018», ανέφερε:
«Στο πλαίσιο των επικείμενων συναντήσεών μας για τη διαπραγμάτευση της ΕΓΣΣΕ του 2018 (...) θα ενεργοποιήσει το Βήμα Συνεργασίας, σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 8 της ΕΓΣΣΕ 2008».
Τι λέει το άρθρο 8 της ΕΓΣΣΕ του 2008;
«Τα συμβαλλόμενα στην ΕΓΣΣΕ μέρη συστήνουν Μόνιμη Επιτροπή διαλόγου με την ονομασία "Βήμα διαλόγου".
Σκοπός της Επιτροπής είναι η μελέτη, επεξεργασία και διαβούλευση σε θέματα και προβλήματα της αγοράς εργασίας και σε ευρύτερα ζητήματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, με προοπτική την κατά το δυνατόν εξεύρεση κοινά αποδεκτών θέσεων.
Η σύσταση της Επιτροπής εκτιμάται ότι θα είναι χρήσιμη λόγω της ολοένα διευρυνόμενης συμμετοχής των μερών στις κοινωνικές εξελίξεις (...) Ο μεταξύ τους διάλογος κρίνεται σκόπιμο να επεκτείνεται χρονικά πέραν της περιόδου των συλλογικών διαπραγματεύσεων για την εκάστοτε ΕΓΣΣΕ».
Ηδη λοιπόν η εργοδοτική - κυβερνητική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει συμφωνήσει από το 2008 να δρα από κοινού με τους καπιταλιστές για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Σ' αυτήν εντάσσει και την ΕΓΣΣΕ. Ο ΣΕΒ σ' αυτό το πλαίσιο προτείνει διαβούλευση και προτάσσει την ανάπτυξη των επιχειρήσεων και τη διαμόρφωση ΕΓΣΣΕ ανάλογα με τις «αντοχές των επιχειρήσεων», την ανταγωνιστικότητα κ.λπ.
2. Επίσης, η ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις, το 2014, υπέγραψαν ΕΓΣΣΕ συναποφασίζοντας ότι:
«Τα συμβαλλόμενα μέρη συμφωνούν να παρέμβουν στο σχεδιασμό και την υλοποίηση του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς της Προγραμματικής Περιόδου 2014 - 2020, με τη σύναψη μιας Εθνικής Προγραμματικής Συμφωνίας για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της Ελλάδας και τη συγκρότηση δικτύου συνεργασίας μεταξύ τους, στη βάση των παρακάτω θεματικών ενοτήτων:
1. Απασχόληση - Εκπαίδευση - Κατάρτιση
2. Κοινωνική Προστασία
3. Ανταγωνιστικότητα
4. Επιχειρηματικότητα - Καινοτομία
Τέλος, τα μέρη συμφωνούν να επεξεργαστούν πρόταση σύμπραξής τους με τον ΟΑΕΔ με στόχο τη συντονισμένη οργάνωση δράσεων σχετικά με την απασχόληση των νέων (π.χ. μαθητεία, πρακτική άσκηση, εγγύηση για τη νεολαία, νεανική επιχειρηματικότητα κ.λπ.)».

Και «διαχείριση των συγκρούσεων στις επιχειρήσεις»

Δεν είναι μόνο αυτά που αποκαλύπτουν το ρόλο της ΓΣΕΕ ως μηχανισμού της εργοδοσίας.
Για παράδειγμα, τον Ιούνη του 2017 έκανε σεμινάρια σε συνδικαλιστικά στελέχη με θέμα «Ικανότητα διαχείρισης συγκρούσεων στο χώρο εργασίας».
Να τι ανέφερε στην εξαγγελία του σεμιναρίου: «Ο χώρος εργασίας είναι ένας ανθρώπινος χώρος, όπου δεν επιλέγουμε πάντα τους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαστούμε. Η διαφορετικότητα σε αντιλήψεις, τρόπους και συμπεριφορές δημιουργεί πολλές φορές το έδαφος για αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Εάν θέλετε (...) να μπορέσετε να τις διαχειριστείτε, τότε παρακολουθήστε το πρόγραμμα "Ικανότητα διαχείρισης συγκρούσεων στο χώρο εργασίας", σας αφορά».
Επομένως, εκπαιδεύουν τα συνδικαλιστικά στελέχη να παρεμβαίνουν πυροσβεστικά, αποτρέποντας την ανάπτυξη διεκδικητικής πάλης σε επίπεδο επιχείρησης, συγκαλύπτοντας τις ταξικές αιτίες των συγκρούσεων και την εκμετάλλευση που τις προκαλεί. Τέτοια συνδικαλιστικά στελέχη εκπαιδεύουν.

Και μια αποκαλυπτική ομιλία του προέδρου

Το ζήτημα της σχέσης της ΓΣΕΕ με το αστικό πολιτικό σύστημα το άνοιξε δημόσια ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, μιλώντας σε συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ με θέμα «Ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων στην εμβάθυνση της οικονομικής δημοκρατίας».
Απευθυνόμενος στην εργοδοσία στο σύνολό της, μίλησε ως καθαρόαιμος εκπρόσωπος του κεφαλαίου, βάζοντας το ερώτημα:
«Πότε μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά; Οταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν; `Η όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση;».
Αναγορεύεται προκλητικά εξολοθρευτής των ταξικών αγώνων για την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής τάξης, μιλώντας ξεδιάντροπα για ταφόπλακα στην πάλη.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν η στάση τους στον απεργοκτόνο νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το Γενάρη 2018, που όχι μόνο δεν κήρυξαν απεργία, έτσι για τα μάτια του κόσμου όπως συνήθιζαν να κάνουν, αλλά καμιάς μορφής κινητοποίηση.
Στην ίδια ομιλία πρόβαλε την ανάγκη ποιοτικής και θεσμικής αναβάθμισης του «κοινωνικού διαλόγου», λέγοντας ότι στην «επιδιωκόμενη κοινωνική συναίνεση (...) το πεδίο της οικονομικής δημοκρατίας ήταν περιορισμένο».
Είναι σαφές ότι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός «διεκδικεί ρόλο» στην επεξεργασία και προώθηση της πολιτικής στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εξασφαλίζοντας την «κοινωνική συναίνεση».
Και πρότεινε «τη μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο διαπραγμάτευσης, όπου το αντικείμενο θα είναι όχι μόνο στοιχεία της αγοράς εργασίας, αλλά η ίδια η οικονομία στο σύνολό της», λέγοντας: «Η διαχείριση της οικονομίας και η προστασία της δημοκρατίας δεν μπορεί να αφήνονται στα χέρια των κομμάτων και των θεσμών που ασκούν οικονομική πολιτική και σε άτυπες διαδικασίες λήψης αποφάσεων που υπονομεύουν τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας».
Πρότεινε επίσης την «περαιτέρω πολιτικοποίηση του ρόλου των κοινωνικών εταίρων», που «είναι ίσως αναπόφευκτη για την προστασία της δημοκρατίας, με αύξηση των πεδίων κοινωνικού διαλόγου, με παρεμβάσεις στο εύρος του συνόλου της οικονομίας (...) μονόδρομος για τη χώρα μας, εφόσον θέλουμε να προστατεύσουμε τη δημοκρατία μας».
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ως υπερασπιστής της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού, απαιτεί θεσμικό ρόλο για τη ΓΣΕΕ στο αστικό πολιτικό σύστημα, μέσω της θεσμοθέτησης του «κοινωνικού διαλόγου», άρα και της ΓΣΕΕ, στο πολιτικό σύστημα.
Αναφέρονται σε ένα εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ολοκληρωτικά ενσωματωμένο και οργανικά - πολιτικά ενταγμένο στο σύστημα της εκμετάλλευσης, να συμβάλλει στην επεξεργασία και εφαρμογή πολιτικής έντασης της εκμετάλλευσης, για τη διευρυνόμενη ανάπτυξη κερδών και κεφαλαίου. Αλλωστε, γι' αυτό υπάρχουν πρότυπα από το πώς δρουν τα συνδικάτα σε κράτη της ΕΕ.

Να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό μέσα στο κίνημα

Είναι σαφές ότι στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης συγκρούονται δύο γραμμές, η μια που έχει ως κριτήριό της την καπιταλιστική «ανάπτυξη», την «ανάκαμψη της οικονομίας», και η άλλη που έχει ως κριτήριο την ανάκτηση απωλειών και τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Στην ουσία συγκρούονται δύο διαφορετικές στρατηγικές, αυτή της ανάπτυξης για το κεφάλαιο και αυτή της ανάπτυξης για την εργατική τάξη, για το λαό, που βεβαίως σημαίνει και σύγκρουση με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, και που αντικειμενικά συνδέεται με την πάλη για να περάσει ο πλούτος στα χέρια των εργαζομένων.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος, τα φαινόμενα διαφθοράς, εκφυλισμού, τις νοθείες κ.λπ. είναι οι ίδιοι που σε κάθε φάση - και στην ανάπτυξη, και στην κρίση, και τώρα στην πορεία ανάκαμψης - στήριξαν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Αυτήν τη στρατηγική μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα υπηρετούν οι δυνάμεις που πλειοψηφούν στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, εκφράζοντας τις θέσεις του ταξικού εχθρού των εργαζομένων.
Οσο είναι καιρός, οι εργαζόμενοι να εγκαταλείψουν τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και τους ηγέτες του, που αναβαθμίζονται, αναζητώντας θεσμικό ρόλο στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα για να γίνεται αποτελεσματικότερη η πολιτική της εκμετάλλευσης. Να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, ενισχύοντας τις ταξικές δυνάμεις, που παλεύουν αδιάλλακτα και αταλάντευτα ενάντια σε εργοδοσία, κράτος και τους διεθνείς συμμάχους τους, για την κάλυψη των αναγκών των εργατικών οικογενειών. Που παλεύουν κόντρα σε θεούς και δαίμονες για να πάρει κεφάλι, να γίνει πανίσχυρος ο ταξικός προσανατολισμός, το περιεχόμενο πάλης.
Είναι κρίσιμο ζήτημα η συμπόρευση καινούργιων δυνάμεων με το ΠΑΜΕ. Σ' αυτόν το δρόμο καλούμε κάθε τίμιο συνδικαλιστή να συμβάλει ώστε οι εργατικές διεκδικήσεις να αντιστοιχηθούν με τις σημερινές και αυριανές ανάγκες και απαιτήσεις των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, σε ρότα αντεπίθεσης, σύγκρουσης και ρήξης με τον ταξικό εχθρό.