Αποκαλυπτικές ήταν οι δηλώσεις του επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Γ. Ντάισελμπλουμ, ο οποίος, μετά τη λήξη της συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ, στην αρχή της περασμένης βδομάδας, τόνισε τα παρακάτω:
«Είχαμε μια σημαντική συζήτηση για το Ασφαλιστικό σε διάφορες χώρες της Ευρώπης», τόνισε ο Γ. Ντάισελμπλουμ, λέγοντας ότι το Ασφαλιστικό αποτελεί «ένα σημαντικό θέμα για την οικονομική βιωσιμότητα», που συνδέεται με τη «γήρανση του πληθυσμού». Το θέμα θα απασχολήσει το Γιούρογκρουπ την επόμενη χρονιά και η Κομισιόν θα παρουσιάσει προτάσεις και αναλύσεις αναφορικά με το πού εντοπίζονται τα «προβλήματα».
Σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό στην Ελλάδα, είπε ότι αποτελεί μέρος της πρώτης αξιολόγησης. «Είναι ίσως η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που έμεινε ανοικτή». Αν και σύμφωνα με τον ίδιο δεν συζητήθηκε το θέμα της «ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης» (στο εσωτερικό της Ελλάδας) τόνισε πως αυτό «έχει πολύ νόημα, δεδομένου ότι αφορά αλλαγές σε μεγάλο βάθος χρόνου. Δε συζητήσαμε όμως το θέμα, είναι κάτι που θα γίνει την επόμενη χρονιά»...
Τα παραπάνω συνδέονται με τις διεργασίες για την «εμβάθυνση της ΟΝΕ», με κομβικό σημείο τη σύνταξη της νέας «Λευκής Βίβλου», η δημοσιοποίηση της οποίας προγραμματίζεται για την άνοιξη του 2017.
Ανάμεσα σε άλλα, η «έκθεση των 5 προέδρων» τονίζει:
«Οι πληθυσμοί μας γηράσκουν με ταχύ ρυθμό και χρειαζόμαστε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στα συστήματα συνταξιοδότησηςκαι υγειονομικής περίθαλψης».
«Οι μεταρρυθμίσεις θα προβλέπουν την εναρμόνιση της ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής».
Ετσι, με πρόσχημα την αύξηση του «προσδόκιμου ζωής», εκτιμούν ότι χρειάζεται μείωση συντάξεων και αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, δραστικές περικοπές στις παροχές Υγείας, αφού δήθεν τα ασφαλιστικά ταμεία δεν αντέχουν οικονομικά, ενώ η βασική αιτία ως προς αυτό είναι η κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών και της κρατικής χρηματοδότησης της Ασφάλισης.
Προδιαγράφοντας το γενικό πλαίσιο των παρεμβάσεων, επισημαίνουν πως «δεν υπάρχει μοντέλο κατάλληλο για όλες τις περιπτώσεις, αλλά οι προκλήσεις είναι συνήθως παρόμοιες σε όλα τα κράτη - μέλη».
Σε αυτό το πλαίσιο, οι άξονες πολιτικής αφορούν:
-- Στη δημιουργία θέσεων εργασίας για περισσότερα άτομα όλων των ηλικιών (χωρίς καν να αναφέρονται σε κάποιο όριο ηλικίας).
-- Επίτευξη σωστής ισορροπίας μεταξύ ευέλικτων και ασφαλών συμβάσεων εργασίας.
-- Αποφυγή του χάσματος μεταξύ αυτών που «είναι εντός» και έχουν υψηλή προστασία και υψηλούς μισθούς και εκείνων που «είναι εκτός», πολιτική που σηματοδοτεί τη γενικευμένη συμπίεση του μισθολογικού «κόστους» με γνώμονα τις συνθήκες ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
-- Ελάφρυνση της φορολόγησης της εργασίας, δηλαδή των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλει η εργοδοσία.
Προβλέπεται η δημιουργία ευρωπαϊκού μηχανισμού ελέγχου, ο οποίος, σε συνεργασία με τις εθνικές αρχές, θα έχει αρμοδιότητα την αποτροπή των αποκλίσεων στην ανταγωνιστικότητα των μισθώνανάμεσα στα κράτη της Ευρωζώνης. Αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι τα συμβούλια ανταγωνιστικότητας (κρατικά και σε επίπεδο ΕΕ) θα αξιολογούν το βαθμό, στον οποίο η εξέλιξη των μισθών συμβαδίζει με την παραγωγικότητα. Μάλιστα, η σύνδεση μισθών - παραγωγικότητας θα γίνεται σε σχέση τόσο με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, όσο και με τους «κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους» της ΕΕ. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει έναν ακόμη παράγοντα μείωσης των μισθών που δίνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, με γνώμονα τις συνθήκες της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, στη διαρκή διαπάλη τους για την απόσπαση μεριδίων και αγορών.
Σε αυτό το πλαίσιο, σχεδιάζουν να προχωρήσουν στον καθορισμό «ειδικών προτύπων και δεικτών» που θα απαιτήσουν διεξοδικότερη ανάλυση. Ωστόσο, σημειώνουν πως τα «πρότυπα για τις αγορές εργασίας» θα πρέπει να συνδυάζουν την ασφάλεια με την ευελιξία, όπως με «ευέλικτες και αξιόπιστες συμβάσεις εργασίας», έτσι ώστε να αποφευχθεί μια αγορά εργασίας δύο ταχυτήτων, να προχωρήσουν οι πολιτικές της «διά βίου μάθησης» και τα σύγχρονα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης με διευκόλυνση της φορολόγησης της εργασίας (μείωση ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες). Τα παραπάνω σημαίνουν ισοπέδωση των μισθών προς τα κάτω, εφαρμογή, όσο γίνεται μεγαλύτερη, των ευέλικτων μορφών εργασίας, σε συνδυασμό με το βαθμό της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, περικοπές στα συστήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, προσαρμογή των όποιων «συμβάσεων εργασίας» (ατομικές κ.ά.) στις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου, έτσι που να μπορούν οι καπιταλιστές να μειώνουν τους μισθούς και να εφαρμόζουν εργασιακές σχέσεις κατά το δοκούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου